خودخواهی

دوباره آمدم.

امروز که توی خانه بودیم، با ایشان کمی حرفم شد و برای کاری گفتم مخالفم. دوباره ایشان بداخلاق شد و حرف نمی‌زد،  صبحانه نمیخورد و از همان لوس بازیها و بی‌ادبی هایش! 

رفت توی باغ و افتاد به جون باغ و بستان. خمیر شیرینی را درست کردم.بالا را گردگیری  کردم  و چند سری لباس توی ماشین ریختم. رفتم توی باغ و گفتم خودم به آن آدمی همچین درخواستی کرده پیام میدهم که خودخواهانه است که با زندگی ما بازی کند.که شروع کرد به چرت و پرت گفتن و آمدم توی خانه. ضربان قلبم بالا رفته بود،  همه سالهایی که رنج و عذاب کشیده بودم از دست خانواده ایشان جلوی چشمم آمد. حالم بد بود. لباسها را بیرون پهن کردم و سرویسهای بالا را تمیز کردم و بالا را جارو  کردم.  ناهار درست نکردم چون شب مهمان بودیم و ایشان گفت  چیزی نمیخورد . هندوانه و گلاب را میکس کردم با یخ و یک لیوان خودم خوردم و یک لیوان برای ایشان بردم.

یکی  از ایشان تقاضای یک کار غیر قانونی کرده و ایشان چون به خانواده اش نمیتواند نه بگوید و چون من مخالفم به آنها گفته است که این کار را یواشکی میکند بدون اینکه به من بگوید. این کار بازی با آینده من هم هست. باز شعور آن آدم که گفته بود زنت حق دارد بداند! کم کم آرام شدم. با خدا حرف زدم، انگار با دوستی صمیمی حرف میزدم. انگار همینجا کنار دستم بود. شیرینی ها را درست کردم. دوستم زنگ  زد و خواست برایش قوری بزرگی ببرم. 

ریشه موهایم را رنگ  کردم و دو تا شیشه نشیمن را از بیرون شستم. دوش گرفتم. موهایم را درست  کردم. 

ایشان سر لج بود و پر از خشم که چرا من گفتم نه! درحالیکه خودش میخواسته انجام بدهد و نه من هیچ تاثیری در تصمیمش نداشته است. 

برایش یک رپ مرغ درست  کردم که آمد تو ی خانه و دوش گرفت و برای خودش پلو خورشت گرم کرد و خورد. ماشین ظرفشویی را روشن کردم و شیرینی ها را توی فر گذاشتم. ایشان خوابید و من کمی کتاب خواندم.  جایی در کتاب نوشته بود با کودک درونتان  مهربان باشید چون از دیگران نامهربانی دیده است و حالا شما هم همان کار را با او میکنید. زدم زیر گریه. 

تو ی اتاق  آفتابگیرم خوابیدم و مدیتیشن کردم،  خودم را بغل  کردم و به خودم بارها گفتم تو دوست داشتنی هستی،  تو خوبی،  بیهمتایی و بارها به خودم گفتم دوستت دارم ایوا. 

اشکهایم دوباره ریخت توی گوشهایم،  یاد چند سال پیش افتادم که چقدر گریه میکردم. یکسال هرروز ساعتها گریه میکردم و نمی‌دانستم این همه اشک از کجا می‌آیند.درست ۳۶۵ روز گریه کردم. روزهای سختی پششت سر گذاشتم،  روزهای سختی که ایمانم را یک زنجیر پولادی کرد. 

ایشان خوابیده بود و فرشته کوچولو را بردم پیاده روی،  برگشتم و آرایش کردم  و ایشان دوش گرفت و ساعت ۶.۴۵ دقیقه رفتیم و هفت رسیدیم خانه  دوستم. مهمانهایش نیامده بودند،  شیرینی ها خیلی خوب شده بودند. تا ۱۲ آنجا بودیم و یکی دیگر از دوستان خوبم آنجا بود و با هم گپ و گفتگویی داشتیم درباره اینکه  چرا ما سواری میدهیم!! 

دوستم شگفت زده بود از اینکه ایشان تا این اندازه پشتیبان مالی خانواده اش است،  هرچند که من با این روش زندگی خو گرفته ام و برایم چیز شگفت انگیزی نبوده هیچگاه. 

شاید چون هیچگاه در سختی نبوده ام و همه چیز برایم فراهم بوده‌است. 

برگشتیم خانه و صورتم را پاک کردم و مسواک زدم. هنوز توی فکر بدگوییهای ایشان بودم که از من به خانواده اش گفته بود! 

از اینکه گفته بود بدون اینکه به ایوا بگویم اینکار را انجام میدهم!! 

آخر سر گفتم  خدایا خودم را به دست های توانای تو سپردم از دست آدمها و دسیسه هاشون. تا دو کتاب خواندم و بعد خوابیدم. 

دعا میکنم هیچگاه در زندگیتان نا امید و گرفتار نامرد نباشید. 

خدایا دستم در دستان قدرتمند توست. 

شمشیرها جوشن شود ویرانه ها گلشن شود          

 چشم جهان روشن شود چون از تو آید یک نظر