صبح که بلند شدم و یک کم با دوستانم در تلگرام چت کردیم ولی زود رفتم که تا هوا گرم نشده به پیاده روی برسم. بعد برگشتم خانه و روی ترید میل کمی دویدم و کمی وزنه زدم. در جیم را بستم اما یادم نبود که در از داخل باز نمی شود! خوب دیگه گیر کردم! چند بار محکم کشیدم و دسته در با پیچهاش کنده شد. در باز شد. اگر منتظر ایشان میماندم یک ۵ ساعتی اسیر بودم.
موادکتلت آماده کردم , کاهو شستم و هویج رنده کردم. لیمو آب گرفتم.مانند هر روز یکی دوباری ماشین روشن کردم. رفتم دوش گرفتم و آمدم به سرخ کردن کتلتهای نازنین. چیپس و پیاز و گوجه گذاشتم. دوغ هم درست کردم با نان سنگک و کتلت و به به! ایشان آمد و مانند همیشه غرغر از کار و همکارها. وقتی آغاز کرد گفتم سهمت را بفروش و رفتم به بقیه کارهام برسم. چرا من باید سطل اشغال تو باشم!
بعد ناهار جمع کردیم همه چیز را و خوابیدیدم. دوستی زنگ زد و گفت برای غروب برویم پیاده روی! دوست داشتیم ولی نه آن ساعت که آنها میگفتند. من و ایشان ساعت ۷ رفتیم و ساعت ۷.۳۰ برگشتیم.
ایشان باقی باغچه آبیاری کرد و من کیفم را برداشتم به سوی مرکز
روانه شدیم MRI
. ایشان دوباره منفی بافی که این وقت شب همه جا تعطیله, این وقت سال, مطمئنی تو و ………خودم هم به شک افتادم. رسیدیم آنجا در هم قفل بود ولی خودمان باید رمز را وارد می کردیم. دیگر ساکت شد. فرمها را پرکردم و آماده نشستم.
پرستار به دنبالم آمد و پروسه هر سال تکرار شد. رفتم داخل دستگاه و یک ساعت برای خودم شعر خواندم. بارها از بدنم تشکر کردم, از سیستم ایمنی که در هارمونی است با دیگر ارگانها, سلولها و ذرات. سپاس از خدا هزاران بار برای هر آنچه در فراراه من قراره داده. موسی و شبان خواندم. بر هر آنچه که میخواهم تمرکز کردم. خلاصه این یک ساعت خیلی مثبت بود. سرگیجه گرفتم و نفسم تنگ بود و عضلات پهلو هم گرفته بود. نرسها به کمکم آمدند, یکی از آنها با مهربانی گفت چه قدر خوب که هیچ علائم ی نداری. توی دلم گفتم چه قدر عالی که خدا را دارم.
برگشتیم خانه و من دو کاسه سالاد خوردم و ایشان میوه. قبل از خواب خواستم مدیتیشن کنم که ایشان با پرسشها و صحبتهاش آنرا خراب کرد.
پ.ن. به خودت مطمئن باش, نگذار ترسهای کودکی یکی دگر تورا ازرفتن باز دارد.
پ.ن. محسن چاوشی و شهرزاد, چه معجون دردناکی.
