فرشتگان زمینی

یک روز در زمستان سرد یک حیوان به باغ ما پناه آورد و مجروح بود. روزهای اول برایش غذا کناری میگذاشتم و وقتی میرفتم میامد و میخورد. ایشان میگفت میمیرد و من میگفتم همه میمیریم؛ بگذار سیر بمیرد. کم کم اعتماد میکرد و به من نزدیک میشد و حالش هم بهتر میشد. 

جوری شده بود که وقتی به باغ میرفتم دوان  دوان جلو میامد تا غذاش را بگیرد. خوب شد و ماندگار باغ. صبحها که کتری را پر می کردم پشت در 

بود و در هر اتاقی بودم پشت پنجراه آن اتاق. 

چندی بعد یک حیوان زخمی دیگر برای من آورد به باغ و تا مدتی به آنهم غذا میدادم. 

جفتش را هم آورد و در بهار بچه هایش را هم آورد و تنهاشون میگذاشت  و میرفت و برمیگشت. بچه هاشون با ما عیاق بودند حتی بیشتر از پدر و مادرشان. آنهم حیوانی که شهره حمله به انسان است در این سرزمین. 

حس خوبی که از اعتماد یک حیوان به من رسید که حتی بچه اش  را میسپرد دست ما و میرفت بهترین حس دنیا بود. حس اینکه تو را به دوستش معرفی کرده و آنهم آمده تا خوب بشود هم یکی از بهترین حسهای دنیا بود. 

از خدا ممنون بودم که راهشون را به خانه من ختم کرده و از آزمون مهربانی سربلند بیرون آمدم. در را نبستم و بگم اینکه میمیره؛  اون یکی هم مریضه و بچه هاش را با سنگ بزنم تا از باغ بروند،  از خدا سپاسگزارم که انتخابش خانه من بود و من بود. 

بماند که از آن  زمان چه روزی به زندگی ما جاری شد و چه درهای بسته ای باز شد. رحمت و برکت خدا بودند؛ فرشته بودند،  

پ.ن. با حیوانات این فرشتگان  زمینی مهربان باشیم.