شرمنده خود

در این دنیا اگر همه چیز فراموش کنی باکی نباشد. تنها یک چیز از یاد مبر. 

تو برای کاری به دنیا آمدی که اگر آن به انجام نرسانی، هیچ کار نکرده‌ای.

از آدمی کاری بر‌آید که آن کار نه از آسمان بر‌آید و نه از زمین و نه از کوه‌ها، اما تو ‌گویی کارهای زیادی از من بر‌آید، این حرف تو به این ‌ماند که شمشیر گرانبهای شاهانه‌ای را ساطور گوشت کنی و گویی آن شمشیر را بیکار نگذاشته‌ام، یا در دیگی زرین شلغم بار کنی یا کارد جواهرنشان به دیوار فرو بری و کدوی شکسته‌ای به آن آویزی. این کار از میخی چوبین نیز بر‌آید. خود را این شیوه ارزان مفروش که بسی گرانبهایی! 

بهانه ‌آوری که من با افعال سودمند روزگار ‌گذرانم. دانش ‌آموزم، فلسفه و فقه و منطق و ستاره‌شناسی و پزشکی ‌خوانم، اما این‌ها همه برای تو است و تو برای آن‌ها نه. اگر نیک بنگری، در‌یابی که اصل تویی و همه این‌ها فرع . تو ندانی چه شگفتی‌ها و چه جهان‌های بیکران در تو موج ‌زند. 

آخر این تن اسبِ توست و این عالم آخور اوست؛ غذای اسب، غذای سوار نباشد.

فیه‌ ما فیه 

مولانا

هر زمان اینرا میخوانم یکجوری شرمنده  خودم میشوم برای جاهایی که پی خاله  زنک بازی رفته ام،  برای داوری و پیش داوری هایی که کرده ام. برای بار بیزاری که در دلم لانه میکرده و برای همه کوتاهی هایی که در زندگی  کرده ام. چرا جاهایی نامهربان بوده ام و جنگیده ام. 

سالهاست یاد گرفته ام همه چیز را خودم به زندگیم میاورم. بنابراین گفتارم را خوب میکنم و در پی آن رفتارم را. 

به سبب گرفتاری زیاد باید یکسری از سوشال مدیا ها را ببندم و این وبلاگ را هم در لیست بسته شدنی هاست. 

حالمان خوب است  امید که حال شما هم خوب باشد.

در پناه خداوند باشید همیشه.