خیابان سعدی

امروز ساعت۵ بیدار شدم،  کمی مدیتیشن کردم و دعا کردم و ساعت ۶ دوش گرفتم و موهایم را گیس کردم. ساعت ۷ رفتیم نشستیم تا ماشین بیاد دنبالمان که ساعت ۷.۴۰ آمد. صبحانه کوچکی دادند و من کلاه  خریدم . یک فرشته سرراهم سبز شد که ساندویچ کوچکی بهش دادم و رفتیم سوار کشتی شدیم و جزیره ها و غارهای زیبایی را دیدیم. 

من و ایشان هر جا بطری و پلاستیک میدیم برمیداشتیم و توی سطل میریختیم. شاید برای دیگران خنده دار باشد،  ما هیچ  ابایی از انجام این کار نداریم. 

ایشان شنا کرد و من هم توی آب رفتم.  

جاهای گرم  بود با این همه زیاد برایم سخت نبود. برگشتن کنار ساحل  ماشینی ایستاده  بود تا همه را به هتلها برساند. ما ته ماشین نشسستیم. ۴ پسر ایرانی نشسته بودند و درافشانی می‌کردند. شرم  آورترین چیزها را درباره زنها و مردها و خودشان میگفتند. شرم آور بود برای منی که همزبان اینها بودم. اینکه چه حالی بودم خدا میداند. همه که پیاده شدند رو کردم بهشون گفتم شاید یکی همزبانت باشد  و بفهد حرفت را ودهانتون هرز است. نه ادب دارید و نه آداب میدانید و با ایشان پیاده شدیم. 

آنها چکار کردند؟  قهقهه زنان دنبالمان میامدند. 

ای مردم ایران پسرهایتان را درست تربیت کنید. زنهای ایرانی پسرانتان را وادار کنید به زنها احترام بگذارند.

از دید من اینها چهار نر بودند که همه را به چشم آلت میدیدند و خیلی هم خودشان را بامزه میدانند.

همه راه با ایشان به این فکر میکردیم که چی شد ما ایرانیها اینجور شدیم؟  جوکهای سکسی،  واژه ای رکیک،  بلند بلند در میان مردم داد داد کردن، جوکهای توهین به خانمها،  از کی ما این اندازه سقوط کردیم.

۴۰ سال زمان  زیادی  نبوده که اینجور نابود بشویم. برای نسلهای دیگرمان نگرانم،  برای زنها و بچه های این نرها نگرانم،  برای ایران نگرانم.

فرشته ای که صبح به اویک تکه ساندویچ دادم از آنور خیابان و ساحل بدو بدو آمد. گاهی میگویم کاش نسل انسان از روی زمین برداشته شود تا همه بهتر و آسوده تر زندگی کنند.

برگشتیم هتل و  دوش گرفتیم. ایشان خوابید و من گیسهایم  را باز کردم و کمی با ایران  چت کردم. 

۳۰ سال پیش من دخترکی بودم که کلاس هنری میرفتم  در دانشگاه تهران؛ خیابان سعدی از اتوبوس تجریش پیاده شدم که بروم  دانشگاه تهران. آقای جوان خوشرو و مودبی که بسیار ساده بود پشت سرم پیاده شد و با لبخند گفت ببخشید خانم شما نامزد دارید. من هم گفتم بله!! (نداشتم) گفت خیلی ببخشید و رفت. 

هنوز چهره اش را به یاد دارم،  قد بلندش،  لبخند شرم آلودش،  نجابت چشمهایش و آن تکه خیابان سعدی را. 

الهی هر جا هستی ناب مانده باشی. 

نسل این آدمها چه شد؟  

حالا توی بالکن نشستم،  کمی باران آمد،  باد میوزد،  برگها میرقصند،  قورباغه ها  میخوانند و هوا دم کرده و سنگین است. 

بروم توی اتاق چای بخورم و خدا را سپاس کنم که همسر خوبی دارم،  نه دهانش هرز است و کمربندش و نه فکرش. 

من بروم تو تا سوسکها و پشه ها نیامده اند.

به امید روزهای بهتر برای ایران و ایرانی. 

الهی آمین